1997 წლის ქრონიკა

თებერვალი

ილია II: „მის უწმინდესობას, უნეტარესს ალექსეი II, მოსკოვისა და სრულიად რუსეთის პატრიარქს... როგორც მოგეხსენებათ, ტრაგიკულ მოვლენებს, რომელთაც ადგილი ჰქონდა აფხაზეთში, გვერდი არც ეკლესიისთვის აუვლია. ბოლო წლების განმავლობაში ადგილი ჰქონდა სხვა ადგილობრივი საპატრიარქოს იურისდიქციაში მყოფ ღვთისმსახურთა მცდელობას, დაიწყონ მოღვაწეობა საქართველოს საპარტიარქოს ცხუმ-აფხაზეთის ეპარქიაში, რომელიც დროებით არ კონტროლირდება ჩვენი სახელმწიფოსგან. დღესდღეობით სიმონ კანანელის სახელობის ახალი ათონის მონასტერში მსოფლიო საპატრიარქოს წარმომადგენელი იღუმენი პეტრე ეწევა თავის ანტიკანონიკურ მოღვაწეობას. 1997 წლის „ნეზავისიმაია გაზეტას“ 31 იანვრის ნომერში წერილით „ტაძარი და მეჩეთი“, ჩვენთვის ოფიციალურად გახდა ცნობილი, რომ იღუმენმა პეტრემ მოსკოვის წმინდა პანტელეიმონის ათონის მონასტერთან ჩამოაყალიბა სიმონ კანანელის ახალი ათონის მონასტრის მეტოქი (წარმომადგენლობა). ამასთან ერთად, სტატიაში დამახინჯებულია აფხაზეთის და ცხუმ-აფხაზეთის ეპარქიის ისტორია. ამ არაკანონიკური აქტის შესახებ მე შევატყობინე მის უწმინდესობა მსოფლიო პატრიარქს ბართლომე II. ჩვენ დარწმუნებულნი ვართ, რომ იღუმენი პეტრეს ამ ქმედებას თქვენი უწმინდესობა სამართლიანად შეაფასებს და მიიღებთ ზომებს მის აღსაკვეთად. ამავე დროს, გაცნობებთ, რომ 28 იანვარს სოხუმის რადიომ გადასცა ინფორმაცია იმის შესახებ, რომ 21 იანვარს შედგა ცხუმ-აფხაზეთის თვითმარქვია სამღვდელოების შეკრება, რომელმაც მიიღო გადაწყვეტილება საქართველოს საპატრიარქოდან გამოსვლისა და ე.წ. ჩრდილოეთ კავკასიური ეპარქიისადმი მიერთების შესახებ. ცნობილია, რომ ასეთი ეპარქია არ არსებობს და ჩრდილოეთ კავკასიის ყველა ეპარქია რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის იურისდიქციაში შედის. თქვენო უწმინდესობავ, სამღვდელოების წარმომადგენლების მსგავსი ანტიკანონიკური ქმედებები, ასევე საგაზეთო სტატიები ქმნიან დაძაბულობას ჩვენს ხალხებსა და ეკლესიებს შორის“ („მაცნე“. 17-24 თებერვალი, 1997).^TK

პარლამენტის საგაზაფხულო სესიის პირველსავე სხდომაზე ზურაბ ჟვანიამ განაცხადა, რომ დეპუტატები უხერხულ მდგომარეობაში აღმოჩნდნენ ამომრჩევლების წინაშე, რადგან ამ უკანასკნელებმა ვერ მიიღეს ასე საზეიმოდ დაპირებული პენსიები და სტიპენდიები. აღშფოთებულმა პრეზიდენტმა ამ ფაქტს უზნეობის მწვერვალი უწოდა და ბრძანება გასცა, რომ სასწრაფოდ შეიქმნას საგანგებო კომისია, რომელიც დაადგენს, თუ სად წავიდა ეს ფული „უკანასკნელ თეთრამდე“. კომისია მუშაობას შეუდგა. მას სათავეში ჩაუდგა სახელმწიფო მინისტრი ნიკო ლეკიშვილი („მაცნე“. 17-24 თებერვალი, 1997).^TK

მიმდინარე წელს 300 ათასი ლარი იქნება გათვალისწინებული საპრეზიდენტო სტიპენდიებისათვის. 1997 წლის ბიუჯეტის პროექტი მეცნიერ-მუშაკების შრომის ანაზღაურების გრანტულ სისტემას ითვალისწინებს. ამ მიზნით ბიუჯეტში გათვალისწინებულია ერთი მილიონი ლარი. კიდევ 1,3 მილიონი გამოიყოფა სამეცნიერო-კვლევითი პროგრამების მიზნობრივი ფინანსირებისათვის („მაცნე“. 17-24 თებერვალი, 1997).^TK

ნუგზარ პაპუაშვილი („რელიგიის კარიბჭის“ შესახებ): „1990 წლიდან ვკითხულობ ლექციებს, რომელთა ზოგადი თემაა „რელიგია და პედაგოგთა პროფესიული ინტერესები“... ქართული კულტურა ქრისტიანული კულტურაა. მისი არტერია არის მართლმადიდებლური სარწმუნოება და ტრადიცია... მართლმადიდებლური მოძღვრების ცოდნის გარეშე საქართველოს მოქალაქე განათლებულ პიროვნებად ვერ ჩამოყალიბდება... განათლების უცილობელი პირობაა მსოფლიო რელიგიური სისტემების ელემენტთა ცოდნა. ასეთი სისტემებია, ქრისტიანობის განშტოებების, გნებავთ, − მიმდინარეობების გარდა: ზოროასტრიზმი, ბრაჰმანიზმი, ბუდიზმი, იუდაიზმი თუ ისლამი. თითოეულ მათგანს ლიტერატურული წყაროები, სპეციფიკური მოძღვრება და საინტერესო თავგადასავალი აქვს... უკლებლივ ყველა ქრისტიანი მასწავლებელი, უშუალოდ თუ მინიშნებით, გვაუწყებს, რომ ელინთა და თვით ბარბაროსთა რელიგიებშიც კი მიმოფანტულია ჭეშმარიტების მარცვლები. რაც ღმერთმა მიმადლა მათ. ქრისტიანებმა ისინი უნდა მოიძიონ და პატივი მიაგონ. ამ აზრითაა ქრისტიანობა აბსოლუტური, საყოველთაო და უნივერსალური. სხვაგვარად აზროვნება სექტანტობაა... ამა თუ იმ საკითხის გაშუქების ჟამს ყურადღებას ვამახვილებთ შემეცნების ფაქტორზე, მსჯელობითა და განსჯა-გამოწვლილვის გზით დასკვნის გამოტანის მეთოდზე. ეს კი ალაგ-ალაგ მეცნიერული წიაღსვლებისკენ გვიბიძგებს, რაც აისახა კიდეც წიგნის ზოგიერთ მონაკვეთში. კერძოდ: ვავლებთ პარალელებს კონფესიათა შორის, ვეძებთ ბიბლიურ მოტივებს სხვადასხვა ტრადიციასა და კულტურაში, მსგავსებებს ქრისტიანულ დოგმატებთან... ისინი, ვისთვისაც განკუთვნილია სახელმძღვანელო: განათლების და კულტურის მუშაკები, გულთბილად შეგვხვდნენ. სასულიერო უწყებამ ურთიერთგამომრიცხავი პოზიციები გამოავლინა. ნაწილმა აღფრთოვანება ვერ დამალა და შემაქო. სიმკაცრის მქადაგებელმა მოძღვრებმა და მათმა სულიერმა შვილებმა ლამის ანათემა გამომიცხადეს, საღვთო სასჯელით დამემუქრნენ და სამომავლო მეხთატეხა მიწინასწარმეტყველეს“ („მაცნე“. 17-24 თებერვალი, 1997).^TK